Aflevering 13: Het feest.
Nog niet zo lang geleden was ik er getuige van dat mijn huisgenoten bezig waren met de voorbereidingen voor een feestje. Het doel van dit feest was me in de eerste instantie niet duidelijk, maar achteraf bleek dat mijn huisgenote haar verjaardag vierde. Nu weet ik niet wat er überhaupt nog te vieren valt op haar leeftijd, maar goed, deze gevleugelde jongen is ruimdenkend: het moet kunnen. Ik heb de voorbereidingen vanaf het begin helemaal gevolgd.
Er werd taart besteld, en er kwam taart.
Wijnglazen werden gepakt en volgeschonken.
Lekkere hapjes werden gemaakt, en geserveerd aan de gasten.
Maar niet aan mij. Ik werd overgeslagen. Als een paria keek ik van achter de tralies van mijn kooitje toe hoe de gasten zich Bourgondisch te buiten gingen.
Als enige parkiet in dit bonte gezelschap werd ik buitengesloten uit de grote wereld van de ongevleugelden met hun lekkernijen.
Ik begreep het niet. De verjaardag van mijn huisgenote is voor mij toch ook een feestelijke aangelegenheid? Ik ben toch haar allerbeste vriend? Waarom mocht ik tijdens het feestje dan niet rondvliegen, om gezellig bij haar en de andere gasten op hun schouders te gaan zitten en lieve woordjes in hun oren te fluisteren? En waarom kreeg ik niets van al dat lekkers?
Wat een ellende. Daar zat ik dan mooi te kijken in mijn kooitje. Ik moest me behelpen met een stukje appel en wat trosgierst. Er zat geen wijn in mijn drinkfonteintje, maar kraanwater met Roosvicee.
Nee, mensen, ik was het er helemaal niet mee eens. Terwijl het feest in volle gang was, ging ik heimelijk broeden op een plan. Ook een parkiet heeft wel eens trek in een lekker snackje. Kijk, de XtraVital smaakt prima hoor, maar ik wil ook een keer iets exclusiefs, iets speciaals. Het mag best een beetje culinair zijn, daar hou ik wel van. Één of twee Michelin-sterren zijn geen bezwaar.
Nu is het ook weer niet zo dat ik nooit iets lekkers krijg hoor. Regelmatig worden mij sappige vruchtjes of gekookte groenten voorgeschoteld. Op zon- en feestdagen valt mij een piepklein stukje jonge kaas ten deel. Heerlijk is dat! Maar deze "mini Aussie" wil meer. Uit ervaring weet ik dat mensen vaak lekkere dingen eten en als ik ze niet goedschiks krijg, dan maar kwaadschiks!
Terwijl het feest in volle gang was had ik een manier bedacht om op slinkse wijze lekkere hapjes te kunnen bemachtigen. Tijd had ik immers te over vanwege het gedwongen verblijf in mijn kooi. Mijn uitgebroede plan was eigenlijk kinderlijk eenvoudig; ik besloot om aandacht te gaan trekken. Zittend op mijn schommeltje ging ik op een luchtige manier wat kletsen en fluiten, en vrijwel meteen had ik succes bij twee vrouwelijke gasten van middelbare leeftijd. Een van deze dames stak een stukje toast door de tralies. Tot mijn grote verbazing zat er een stukje gerookte zalm op! Hebbes! Deze prooi liet ik niet meer los, mijn eerste buit was binnen! De toast heb ik direct afgeserveerd door deze op de bodem van mijn kooi te gooien. Daar kon ik altijd later nog naar kijken. Nu ging ik genieten van de excellente smaak van de Noorse zalm. De dames knikten goedkeurend toe terwijl ik met half dichtgeknepen oogjes zat te smullen van de lekkernij.
Vervolgens meldde zich een mannelijke ongevleugelde gast aan de tralies. Hij had niks te snacken in zijn hand, dus dit was bij voorbaat een verloren zaak. Alhoewel hij mij op vriendelijke toon toesprak en troostend een pink door de tralies van mijn kooi stak, heb ik uit onvrede in zijn vinger gebeten. De mannelijke feestganger pikte dit niet en deed beklag over mijn gedrag bij mijn huisgenote. De "zalm-dames" (nog immer in mijn nabijheid), speelden echter voor luistervink en kwamen direct voor mij op. Ze besloten unaniem dat de heer in kwestie mij minimaal ernstig gepest moest hebben. Dit was een kolfje naar mijn poot mensen! Ik beloonde de dames, door meerdere malen "lief schatje!" en "kom maar schatteboutje!" te zeggen. Dit kleine blauwe Casanova'tje had zijn zaakjes goed voor elkaar: ik had hun harten gestolen. Ze smolten als was in mijn pootjes! Om mij tot meer lieve woordjes aan te sporen werd er door een van hen met spoed een stuk Franse kaas tussen de tralies gestoken. Dat zag er goed uit!
Totdat mijn huisgenote ingreep en een algeheel "voerverbod" afkondigde.
Dat was nou jammer, want ik was net zo lekker bezig! Mijn huisgenote kon echter niet verhinderen dat ik ongezien toch nog wat lekkers kreeg toegestopt. Ze hoeft toch ook niet alles te weten? Later heb ik nog andere strategieën bedacht om aan lekkere hapjes te komen. Heel makkelijk eigenlijk, het is gewoon een kwestie van geduld hebben en toeslaan op het juiste moment.
Laatst besloot mijn huisgenoot om een salade te gaan maken. De koelkast ging open, en zorgvuldig werd er wat veldsla op het aanrechtblad gelegd. Echter, voordat mijn vriend de salade ging maken, besloot hij om eerst in bad te gaan. Tja, dat moet ook gebeuren mensen, ik als parkiet weet daar alles van. Terwijl hij boven lag te relaxen onder een romig laagje badschuim, ben ik een beetje gaan stoeien met die slablaadjes.
Mijn huisgenote zat uiterst geconcentreerd voor het beeldscherm van de computer en had niets in de gaten, terwijl ze toch maar enkele meters van me vandaan zat. Toen mijn vriend helemaal opgefrist en monter de keuken binnenkwam, vroeg hij wat er in hemelsnaam met de sla gebeurd was. Het meeste lag namelijk op de grond of in de gootsteen. Mijn huisgenote kreeg een vaag vermoeden wie hiervoor verantwoordelijk was. Plotseling werd ik door 4 priemende ogen aangestaard. Dat zinde me niet, dus ik draaide me om en vloog uit mijn parkietenboom om elders in de huiskamer even neer te strijken. De groene waas aan mijn snavelpunten en de kartelrandjes aan de slablaadjes zouden immers spoedig tot aanhouding van de dader leiden, hetgeen geschiedde. Gelukkig konden mijn huisgenoten er hartelijk om lachen, dus ik kwam goed weg!
Binnenkort hebben we hier weer een feestje, want eind volgende maand ben ik jarig! Ik hoop dan mijn eerste verjaardag te vieren. Helaas heeft dit ook een minder leuke keerzijde want dan ben ik eigenlijk geen jonge grasparkiet meer.
U als lezer voelt het al aankomen.
Aan alle goede dingen komt een einde, zo ook aan dit dagboek waarin u mij vier seizoenen lang in woord en beeld heeft kunnen volgen.
Dit kleine blauwe ventje is groot geworden. Mijn karakter en persoonlijkheid zijn gevormd en inmiddels geheel uitgekristalliseerd.
De afsluiting van dit dagboek wil echter niet zeggen dat ik mij terugtrek in de anonimiteit. Integendeel zelfs, ik ben met mijn huisgenote druk bezig met het maken van een opzet voor een alternatief.
Rest mij nog jullie allen heel hartelijk te bedanken voor de vele leuke reacties op mijn levensverhaal die ik via mijn huisgenote in ontvangst heb mogen nemen.
Het was mij een waar genoegen om jullie deelgenoot te maken van alle "ups and downs" die elke jonge grasparkiet nu eenmaal meemaakt in zijn of haar jonge leventje.
Ik heb er van genoten mensen.
Ik sluit dit dagboek met de vertrouwde woorden:
Tot de volgende keer!
Met gevleugelde groeten van jullie gevederde vriend Croky.
I'll be back. Met mijn eigen column!
Deel 1: Even voorstellen
Deel 2: Nieuwe dingen
Deel 3: Het dagelijkse leven
Deel 4: Twiggy komt logeren!
Deel 5: Croky en Twiggy
Deel 6: Tegenslag
Deel 7: Croky's hobby's
Deel 8:
Kerels
onder elkaar
Deel 9: Vakantie
Deel 10: Croky de pechvogel
Deel 11: Croky als tafelgenoot
Deel 12: Let's Rock, Croky!
Deel 13: Het feest