Geschreven door: Marianne
Het is alweer ruim 5 jaar geleden dat we besloten "eraan te beginnen".
Na de nodige aanpassingen, overleg en speurwerk kwam je bij ons in huis. Heel verlegen maar wel genietend van de aandacht.
De eerste tijd dat je bij ons was hebben we heel veel tijd met je doorgebracht, je bazinnetje had er zelfs vakantiedagen voor opgenomen om je zo snel mogelijk vertrouwd te maken met het leven bij ons in huis. Het duurde ook niet lang of onze handen boezemde je geen angst meer in en na 2 weken vonden we de tijd rijp je wat meer vrijheid te geven.
Maar zo'n snelle jongen was je nu ook weer niet en zelfs met een blik op veel leef- en speelruimte bleef je toch eerst angstvallig in je eigen vertrouwde omgeving. Maar soms heb je onverwachte momenten nodig in het leven om het een andere wending te geven en zo gebeurde het dat je bazinnetje tegen je huis aanstootte en van schrik verliet je onmiddellijk je veilige omgeving. Alle voorzorgmaatregelen waren getroffen zodat eventuele rare acties je niet noodlottig zouden worden. Je vond het allemaal behoorlijk eng maar je blik was wel verruimd.
Toch heeft het wel een paar weken geduurd voordat je besefte dat de wereld meer was dat je eigen huisje. En toen nam je het er ook van. Daar kreeg je ook de kans voor want her en der werden er speelplekjes voor je gecreëerd en blijf dan maar eens binnenshuis, dat wil toch niemand! Je groeide voorspoedig, werd een prachtige jonge stoere vent en verleiden deed je als de beste.
Naarmate de maanden verstreken werd je babbel je handelsmerk en heb je menig mensenhart veroverd.
Je reputatie werd alom bekend en de buurkinderen wilden maar al te graag naar je komen kijken en met je op de foto.
De oma's van de familie waren verdeeld. De een had ervaring met je soortgenoten, de ander niet en die heb je ook vaak aan het schrikken gemaakt maar vanwege je charmes en je doorzettingsvermogen en de bereidwilligheid van de oma om je te leren te waarderen, leverde uiteindelijk het gewenste resultaat voor je op: een hoop aandacht.
De buurvrouw had je al tijdens een vakantie haar hart doen smelten door "dag schat" tegen haar te zeggen en dat had, volgens haar, al heel lang niemand meer tegen haar gezegd.
Dus al met al groeide je zelfvertrouwen en ook je eetlust want ook hier wist je precies je weg te vinden. De woorden "broccoli" en "sperzieboon" deden je onmiddellijk naar de keuken komen om daar van deze lekkernij te genieten en zoals zovele Nederlanders begon je de dag met beschuit. Tijdens het avondeten van de rest van "je familie" moest je altijd even in je eigen huis maar het moment dat je zag dat het tijd was voor het dessert accepteerde je geen gesloten deur meer en genoot je volop van jouw eigen toetje: een beetje yoghurt. Werd er 's avonds nog door deze of gene een appeltje gegeten, dan werd er altijd rekening met je gehouden en apart een stukje voor je bewaard.
Net als andere kleine kinderen voelde je het moment van "het naar bed moeten" goed aan. Voor jou betekende dat je werd opgesloten en daar had je geen zin in dus kostte het heel wat overredingskracht om je zover te krijgen dat je naar je eigen huis ging.
Je zakgeld verdween in een klein potje en daar kon je eindeloos mee spelen.
"Geld moet rollen" moet je gedacht hebben en dat deed je met volle overgave.
Het parket werkte gelukkig mee en als een dolleman liep je elke munt achterna. Het was leuk als iemand het geld voor je liet rollen maar bij voorkeur deed je het liever zelf.
IJdel was je eigenlijk ook wel. Maar daar wilden we wel in meegaan en in je grote speelruimte hadden we wat spiegels voor je neergezet, zodat je te allen tijde kon zorgen dat je er prachtig bij zat.
Door de jaren heen werd je onze echte huisvriend.
Kwamen wij ons huis binnen werd je altijd begroet, moesten we je alleen laten in verband met werkzaamheden of vrije tijd buiten de deur, dan voelden we ons schuldig. Misschien omdat we het ook wel zagen in je pientere oogjes.
Met de zomers had je niet zoveel. Buiten was geen leven voor je en binnen moest je regelmatig in je eigen huis omdat "je familie" wel van de zomerse temperaturen wilden genieten. De winter vond je veel fijner. De hele familie binnen dus altijd wel iemand waar je lekker bij kon zitten en je verhaal voor kon afsteken. Het summum was wel als je bazinnetje op de bank ging liggen. Heel veilig, in een armholte kroop je bij haar om ook na jouw intensieve dag, even weg te dromen.
En zo, kleine Tico, beheerste je ons leven.
We maakten ons ook zorgen over je, over je gezondheid, over je alleen zijn, over je veiligheid maar wat het belangrijkste was dat we zo ontzettend veel plezier van je hadden. We hielden van je omdat je onze kleine huisgenoot was die grote vreugde bracht aan een heleboel mensen en dat is knap voor een grasparkietje van slechts 46 gram.
Na 5 intensieve jaren moesten we geheel onverwacht afscheid van je nemen.
Dank je wel lieve Tico, we zullen je nooit vergeten!
