Geschreven door: Tjammie Walda
Mijn leven is altijd op poezen ingesteld.
Ze zijn op mijn pad gekomen en ik heb ze allen innig lief
gehad.
Mijn overleden poezen blijven immer in mijn hart.
Toen kwam er opeens een grasparkietje in mijn huis, een klein vogeltje dat ik heb kunnen redden van het jacht- en roversinstinct van één van mijn poezen.
Het diertje zag er achteraf niet uit en had ontstoken oogjes. Hij was natuurlijk totaal van slag omdat hij
ternauwernood aan de dood ontkomen was.
Ik ook, niet aan de dood maar wel van schrik en was er van overtuigd dat het een ontsnapt vogeltje was uit
het vogelverblijf van mijn buurman.
Het vogeltje was hongerig en vloog in een vreemde omgeving op een snee bruin brood af en ik dacht: "dit komt
helemaal uit Antwerpen gevlogen".
Achteraf houdt mijn buurman agapornissen en geen parkieten. Mijn vogeltje was een jonge mannetjes parkiet zo
blijkt.
Tenminste, dat vertelde de vogelarts mij.
Eerst ben ik met het vogeltje naar mijn eigen dierenarts gegaan, in de auto met een doek over de geleende
kooi van mijn buurman. Ze kon hem niet helpen en gaf mij het adres van een gespecialiseerde vogeldokter.
Deze woonde echter aan de andere kant van de stad en omdat ik een afspraak had tijdens de spits dacht ik:
"Op de fiets dan maar.....".
Ik heb het vogeltje zo goed mogelijk vervoerd (in een doos) en heb honderd keer gekeken en ben enkele malen
afgestapt om te kijken of het diertje nog leefde.
Eenmaal aangekomen (hobbels en bobbels vermijdend) in het Vondelpark in het drukke centrum van Amsterdam
werd mij de vraag gesteld hoe het vogeltje heette.
Ik had daar nog niet over nagedacht want hij was immers niet van mij?
Ik zei: "Ollie". Hoe kom ik
erbij!
Ollie krijgt in zijn kleine lijfje een prikje met antibiotica en een kuurtje wat ik door zijn drinkwater moet doen.
Heel langzaam maar zeker besefte ik dat ik aan Ollie vast zat en dat zijn ontstoken oogjes beter moesten
worden.
Inmiddels had ik al een ruimte voor hem bedacht waar hij zonder gevaar voor de poezen zijn gang kon gaan en
rustig kon genezen.
Dat één van de poezen hem thuis heeft gebracht is traumatisch maar het heeft hem lichamelijk geen letsel
gedaan.
We zijn nu vier maanden verder en Ollie is allang genezen van zijn zieke oogjes. Hij is een zeer pienter en
mooi vogeltje.
Zijn leven is veranderd maar ook het mijne.
Eerst heb ik natuurlijk altijd rekening te houden met mijn poezen. Ze hebben de prachtige leeftijd van 17 en
18 jaar en heten Frouke en Dorus. Ze beseffen heel goed dat er een concurrent in het spel is maar mijn mooie
oude poezen komen niets tekort.
Dan komt Ollie waar ik zeer veel van ben gaan houden, wist ik veel????
Ollie heeft een eigen kamer en zelf vind ik het fantastisch om nieuwe speeltjes voor hem te creëren.
Om graszaad en vogelmuur voor hem te plukken.
Niets ontgaat hem.
Ollie gaat regelmatig naar buiten en hangt dan aan de waslijn zodat hij kan communiceren met de vogels van
de buurman en met de rest wat over komt vliegen. Soms vind ik dit zielig want deze vogels hebben hun eigen
leven en daar past Ollie helemaal niet in.
Hij hoort meer bij mij en ik hoop dat ik het goed doe.
Dat is mijn malle mensengedachte.
Lieve groeten,
Tjammie
Omdat Tjammie dus 2 poezen heeft, heeft Ollie een kamer voor zich alleen....
Voordat je Ollie's kamer binnen treedt moet je je bewust zijn dat het een kamer apart is. Daarom een naambordje ter verduidelijking. Voorheen was het de eetkamer en dat blijft het ook maar zoveel volk wil ik niet meer over de vloer en heeft mijn vogeltje de ruimte, rookvrij uiteraard. Mijn tafel staat altijd klaar elders en anders maar een bordje op de knieën kan ook.
Dit is Dorus, mijn fantastische poes. Volgende maand wordt hij 18 jaar. Bijna op dierendag, 5 oktober. We kunnen lezen en schrijven met elkaar. Wat wil je na bijna 18 jaar.....
Dit is Frouke, Ze zit een beetje te dommelen in de vensterbank na een plakje rosbief. Frouke is een zeer eigenwijs en jaloers dametje maar uiteraard ontzettend lief. Een vrouwtje welke zich sterk stand heeft gehouden door mannetjes soortgenoten welke in haar leven gepasseerd zijn. Het waren er drie en Bobbie van de buurman als vierde mag groot, rood en mooi zijn maar zij is de baas, hij mag van haar binnenkomen. Zij laat toe dat ik hem ook lief vind. Dat kost wat incasseringsvermogen hoor. Ik maak het altijd goed want er is maar één de bazin en dat ben ik geloof ik.... of niet?.
