"Buurman's gras is altijd groener", zo sprak mijn huisgenote terwijl ze een witte druif doormidden sneed. Vanaf haar schouder keek ik toe hoe ze een trosje druiven op een bordje legde, en mij een halve druif voorhield.
Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat ik altijd het kleinste stukje krijg.
Tja, buurman's gras mag dan wel groener zijn, maar huisgenotes deel is altijd groter.
Als grasparkiet heb je je daar bij neer te leggen. Ik sprong op haar hand en at met smaak van mijn druifje. Lekker zongerijpt Frans, sappig en uitstekend van smaak. Uiteraard volgde ik tegelijkertijd met een meer dan gemiddelde belangstelling de druiven die richting haar mond gingen, want om de een of andere reden denk ik altijd dat die lekkerder zijn.
Na mijn parkietenbuikje rond gegeten te hebben wipte ik op de schouder van mijn koffiedrinkende huisgenoot. Terwijl hij dromerig met een lepeltje door zijn kopje roerde, ging ik rustig mijn snavel afvegen aan het kraagje van zijn gestreepte overhemd. Ook mijn kleffe pootjes hadden een poetsbeurt nodig, want er zaten nog wat restjes vruchtvlees tussen mijn tenen.
Na gedane arbeid is het goed rusten. Terwijl ik op 1 pootje nog wat na zat te genieten op de schouder van mijn vriend, moest ik opnieuw aan de woorden van mijn verzorgster denken.
Als intelligente grasparkiet twijfel ik namelijk aan het waarheidsgehalte van haar uitspraak.
Buurman's gras is altijd groener.
Letterlijk gezien klopt het niet. Als hij geen gras heeft, kan het namelijk ook niet groener zijn. Figuurlijk dan maar. Stel, je hebt een buurman die grasparkieten heeft. Zouden die dan altijd een supergrote tros druiven voorgeschoteld krijgen?
Nee mensen. Integendeel zelfs.
Er zijn parkieten die nooit druiven of een stukje appel krijgen. Erger nog, ik heb talloze gevleugelde vrienden die 24 uur per dag opgesloten zitten in een veel te klein kooitje. Vaak ook nog in een vieze kooi. Ze mogen niet rondvliegen door de huiskamer en aandacht is voor hen een luxe die ze niet kennen. Wanneer ze ziek worden, krijgen ze geen medische verzorging omdat de dierenarts geld kost. Deze grasparkieten moeten het doen met een schep voer en vervuilt water in hun drinkfonteintje.
Dit is de schamele beloning die mijn kleurige vriendjes krijgen voor alle gezelligheid die ze in huis brengen. Dit is de dank die mijn sympathieke gevleugelde maatjes ontvangen voor hun vrolijke gekwetter en dito zonnige humeur.
Wat een vreselijk onrecht wordt deze diertjes aangedaan. Niet in staat zich te verweren zijn deze vogels totaal afhankelijk van hun kille, gevoelloze verzorgers. En dat noemt men dan mensen. Ja, dat zal wel, maar dan wel mensen met onmenselijk gedrag.
Ik (als grasparkiet) krijg hier koude rillingen van. Wat zijn dat voor ongevleugelden die mijn soortgenootjes zo slecht behandelen of verwaarlozen?
De buurman van Tineke is zo iemand volgens mijn huisgenoten. De heer in kwestie ging met vakantie, en liet de zorg voor zijn twee grasparkieten aan buurvrouw Tineke over.
Wat zij daar aantrof, was niet leuk mensen. Gelukkig is Tineke een kordate vrouw, en verloste mijn gevleugelde vrienden uit hun trieste, grauwe bestaan. Ze nam de twee grasparkietjes mee naar haar eigen huis, waar ze erg goed (ook medisch) verzorgd werden, en zelfs een nieuwe kooi kregen.
De buurman kon bij thuiskomst fluiten naar zijn parkieten: hij kreeg ze simpelweg niet meer terug. Zo, die zat! 1-0 voor Tineke!
Wat een toestand mensen. Al denkende begon ik een beetje het vertrouwen in de mensheid te verliezen.
Zouden al mijn gevleugelde vrienden een zelfde lot als hierboven beschreven beschoren zijn?
Terwijl ik op de hoogste tak van mijn parkietenboom neerstreek dacht ik na.
Meteen moest ik denken aan Marco Spelten. Hij had toch Nelson zo prachtig opgevangen? En Tjammie Walda, die grasparkiet Ollie liefdevol opnam in haar huis. Ik dacht aan Tineke zelf. Ondanks de moeilijke tijd die ze doormaakt, dacht zij aan het welzijn van deze vogels. Dankzij haar kordate optreden werd Marga Hoogendoorn uiteindelijk de nieuwe verzorgster van Alexander en Maxima. Bij haar waren deze twee parkietjes van harte welkom.
Kijk, dit vind ik nu geweldig. Hier krijg ik kippenvel van onder mijn veertjes. Dit zijn echte dierenvrienden mensen! Ook een klein grasparkietje heeft gevoel, en deze mensen begrijpen dat. Wat geweldig dat zij iets speciaals voor mijn soortgenootjes gedaan hebben.
Eigenlijk verdienen zij allen een lintje, nee beter nog: een award!
Plotseling kreeg ik een brainwave. (Wij parkieten hebben dat wel vaker). Onmiddellijk verliet ik mijn comfortabele zitplaats, en ging op de vinger van mijn huisgenote zitten. Ze bracht haar hand op ooghoogte, zodat ik in de gelegenheid gebracht werd om eens diep in haar ogen te kijken, en dat deed ik. Vervolgens vloog ik linea recta naar het toetsenbord van haar computer. Er was werk aan de winkel voor ons!
Buurman's gras lijkt altijd groener ....... dacht ik terwijl mijn rechterteentje lichtelijk klem zat tussen twee toetsen.
Mja, en de fraai ontworpen awards die filmsterren normaliter ontvangen, zullen altijd mooier zijn dan de creatie die mijn huisgenote gaat maken.
Ze ging in haar bureaustoel voor de computer zitten en nodigde mij uit om op de eerste rang plaats te nemen. Op haar schouder dus. Dat is een strategisch plekje want daar vandaan kan ik alles goed overzien! Bovendien kan ik dan tussen door wat relaxen, een beetje poetsen of even met haar oorbellen spelen terwijl zij typt.
Deze gevleugelde jongen rekte zich eens lekker uit en ging er goed voor zitten.
En....raad eens? De Parkieten-Freak award is er inmiddels! Yes!!!
Het is slechts een klein plaatje. Toch wil ik als grasparkiet op deze manier al die lieve mensen bedanken die zich op bijzondere wijze inzetten of ingezet hebben voor het welzijn van mijn gevederde soortgenootjes.
Deze Parkieten-Freak award is mijn virtuele ode aan al die ongevleugelde vogelvrienden.
Ze hebben een groot hart.
Met gevleugelde groeten,
Jullie vliegende correspondent Croky
