Ze hield zo van vogels, de oude dame met haar mooie witte haardos.
Vroeger had ze zelf grasparkietjes gehad, wel een stuk of vijf in totaal volgens mijn huisgenote.
Haar eerste kennismaking met deze leuke kromsnaveltjes was eigenlijk een toevalstreffer. Ruim dertig jaar geleden zag ze in de garage van de buurman een kooitje hangen, de bewoner was een groengele mannetjesparkiet. Hij had geen soortgenootje en was nagenoeg verstoken van menselijke aandacht. Een keer per dag kreeg hij van zijn verzorger snel wat parkietenzaad en af en toe schoon water. Dat was alles. Hij sleet zijn dagen in eenzaamheid en het kleine streepje zonlicht dat door een raampje naar binnen viel, was het enige lichtpuntje in zijn sombere bestaan.
De oude dame (die toen nog een stuk jonger was) kon dit dierenleed niet aanzien. Ze bood aan om dit kromsnaveltje te adopteren.
Nog diezelfde dag liep ze de donkere garage in, sprak het vogeltje liefdevol toe en nam hem mee naar huis.
Hij kreeg direct een naam: Pietje. Meteen werd zijn hokje grondig schoongemaakt en op de bodem van de kooi strooide ze schoon schelpenzand.
Er werd speelgoed gekocht voor Pietje, en ook trosgierst. Het was allemaal nieuw voor hem, maar het leukste van alles vond hij de aandacht die hij kreeg.
Hij genoot er zichtbaar van.
Pietje vloog met plezier rondjes door de huiskamer en begon na korte tijd evenveel interesse te krijgen in zijn huisgenoten, als zij in hem. Pietje leefde helemaal op en dacht niet meer aan zijn sombere verleden in die donkere garage.
Het eenzame parkietenmannetje veranderde in een vrolijk, opgewekt kereltje.
Vele jaren hebben Pietje en zijn huisgenoten een fijne tijd gehad, totdat op een kwade dag het groengele ventje plotseling overleed. Het verdriet om zijn heengaan was groot bij zijn huisgenoten.
Er vloeiden tranen toen Pietje werd begraven op een mooi plaatsje in de achtertuin.
Het was leeg in huis zonder het vrolijke gefladder en gekwetter van dit gezellige kereltje.
Over een ding waren zijn voormalige huisgenoten het eens: er moest een nieuw grasparkietje komen, en zo geschiedde.
Een jong grasparkietje deed zijn intrede: Pietje "de tweede". En daarna kwam Coco, en nog een Coco……
Toen enkele jaren geleden haar laatste parkietje Coco op 12 jarige leeftijd kwam te overlijden, besloot de oude dame om geen nieuw grasparkietje meer te nemen. Ze was immers al behoorlijk op leeftijd, en haar benen wilden niet zo goed meer.
Mede daardoor kwam ze de laatste tijd minder vaak op bezoek dan vroeger.
Ze was vaak moe en kortademig.
Eens in de zoveel tijd ging mijn huisgenote haar met de auto ophalen. Vanuit mijn kooi hield ik dan de oprit extra goed in de gaten, want een bezoek van de dame met de witte haren betekende een feestdag voor mij! Zodra ze binnenkwam en mij in het vizier had, liep ze linea recta naar mijn kooitje. Ik was haar oogappeltje, haar liefste gevleugelde vriend.
Mijn huisgenote liet mij dan meteen uit de kooi en zette mij op haar hand. Dat vond ze zo leuk mensen, en ik ook! In diezelfde hand hield ze namelijk wel eens een koekje vast als er thee werd gedronken. Mijn huisgenote keek dan expres even de andere kant op als ik met dichtgeknepen oogjes mezelf tegoed zat te doen aan die lekkernij.
Ik zat heel graag bij mijn speciale vriendin, ze sprak ook altijd zo lief tegen me.
"Kom maar bij oma zitten", zei ze dan, want ze beschouwde mij een beetje als haar gevleugelde kleinzoon.
Alles mocht van haar, en nooit was iets teveel. Ze gaf me volop aandacht en we speelden samen met een balletje dat zij in haar hand nam en wegrolde.
Haar handen vond ik trouwens zeer bijzonder. Ze had altijd mooie roze gelakte nagels, waar ik goedkeurend met mijn snavel tegenaan tikte.
Om haar ringvinger droeg ze een glimmende ring waarin 3 fonkelende steentjes zaten. Prachtig vond ik die, en met die ring heb ik heel wat afgespeeld.
Ik probeerde altijd om met mijn snavel de steentjes eruit te halen, maar dat lukte niet.
Tja, alles mocht van de oude dame met het witte haar. Zo genoten we samen van een bordje raapstelenstamppot, dat traditiegetrouw op haar verjaardag geserveerd werd omdat ze dat zo lekker vond. Ook mocht ik altijd een beetje proeven van haar dessert.
Dat was smullen mensen, dat lust ik wel elke dag!
Uiteraard beloonde ik haar rijkelijk door lieve woordjes te zeggen en haar kusjes te geven. Wij samen begrepen elkaar volkomen.
Ze kon ook zo genieten van het "dagboek van een jonge grasparkiet", waarin mijn huisgenote mijn eerste levensjaar in woord en beeld bracht.
Alle uitgeprinte afleveringen werden netjes in een map gedaan, zodat zij die thuis op haar gemak kon lezen. Zij was niet de enige die mijn dagboek las. Mijn levensverhaal circuleerde binnen de kortste keren rond in het bejaardenhuis waarin zij woonde.
Deze blauwe gevleugelde jongen werd nog behoorlijk populair daar!
Toch leuk, dat je als grasparkiet een straaltje zonneschijn kunt brengen in het leven van andere mensen en een lach kunt toveren op hun gezichten.
Sinds kerstmis heb ik mijn oude vriendin niet meer gezien. Ik herinner me nog goed dat we samen voor de kerstboom van mijn huisgenoten stonden. Terwijl ik op haar schouder zat, vertelde de oude dame mij dat die lampjes vroeger in haar kerstboom hingen. Ze vond het zo leuk dat ze na al die jaren nog steeds gebruikt werden. In het sfeervolle schijnsel van het kaarslicht hebben we samen op de bank een heerlijk stukje kerststol verorberd en lekker gespeeld.
Ik vroeg me enkele weken geleden af waarom ze niet meer kwam om met mij te spelen. Er was trouwens meer dat mij opviel: de stemming bij mijn huisgenoten was de laatste tijd somberder dan normaal. Ze waren bezorgd. Er hing een soort grauwsluier over hun leven, als grasparkiet voel je zoiets heel fijntjes aan. Ook moest mijn huisgenote de laatste weken vaak weg. Zodra ze thuis kwam ging ik bij haar zitten en probeerde haar op te vrolijken met mijn vrolijke gekwetter.
Op een koude, winterse zaterdagavond in maart kwam mijn huisgenote vermoeid thuis. Het sneeuwde, en er lagen kleine witte vlokjes op haar jas. Ze pakte een stoel en ging aan de grote witte tafel in de huiskamer zitten. Ze opende haar tas en haalde er een klein donkerrood doosje uit. Voorzichtig legde ze het op tafel en maakte het open. Ik werd verschrikkelijk nieuwsgierig en sprong op tafel om snel een kijkje te gaan nemen.
Op een bedje van zwart fluweel lag een mooie glanzende ring met 3 fonkelende steentjes. Het was de ring van mijn bijzondere vriendin.
Verdrietig schoof mijn huisgenote het sieraad om haar middelvinger, en toen begreep ik het.
De oude dame met haar mooie witte haardos zou nooit meer komen.
Nooit zal ik mijn bijzondere vriendin nog lieve woordjes kunnen toefluisteren.
De glimmende ring met de drie fonkelende steentjes heeft definitief iets van zijn glans verloren nu zij er niet meer is.
Het was de moeder van mijn huisgenote die hem zo mooi liet schitteren.
Wat zullen wij haar missen……………
Was getekend,
Jullie vliegende correspondent Croky.
