Hard schreeuwen of zacht "kletsen", met de snavel knarsen en de (kop)veren opzetten behoren tot de mogelijkheden die parkieten gebruiken om zich te uiten. Als je zelf een beetje "parkiets" leert, weet je al snel wat jouw gevederde vriend je probeert te vertellen.
Niet iedere parkiet zal genegen zijn om de menselijke spraak na te doen, maar dat hoeft ook niet.
Een parkiet communiceert met mensen en soortgenoten in zijn eigen taal: het "parkiets".
Het schreeuwen en "snavelknarsen" zijn een onderdeel daarvan.
De taal van de parkieten berust op het "na-apen".
In hun natuurlijke omgeving leven deze gezellige vogels in grote zwermen. In
de groep voelen ze zich beschermd en daarom imiteren ze elkaars geluiden. De kans is echter groot dat een grasparkiet die zonder
soortgenoten leeft en alleen met de mensen te maken heeft, probeert de menselijke taal na te apen.
Parkieten hebben een afwisselend repertoire. Hun zachte melodieuze zang is een teken dat ze ontspannen en tevreden zijn. Als ze ruziën of bang zijn, "schelden" ze vrij heftig. Baltsende mannetjes kwinkeleren luidkeels terwijl wijfjes of bedelende jonge vogels zachtjes piepen. Hun noodroep is kort en scherp en de lokroep waarmee een grasparkiet de aandacht van zijn zwerm vraagt, lijkt op het korte tsjilpen van mussen. Parkieten gebruiken hun snavel niet alleen om te zingen en te "praten". Als een parkiet zachtjes met zijn snavel knarst, is dit een teken van opperste tevredenheid. Als hij met zijn snavel over zijn zitstokje wrijft, wil hij meestal alleen wat vastzittende voedselresten losmaken en op deze manier zijn snavel schoonmaken. Terwijl hij dit doet, niest hij soms om iets wat in zijn neus zit kwijt te raken.
Tijdens de confrontatie met een vreemde vogel kan het wrijven van de snavels tegen elkaar een vorm zijn van indruk maken. Als een
parkiet met opgeheven kop langzaam en statig loopt kan dit dezelfde betekenis hebben. Als zich hierbij de pupillen samentrekken
betekent dit: "Dit is mijn plaats, wegwezen!"
Een parkiet die zich bedreigd voelt bijt wel eens, wat voor de aanvaller
pijnlijke gevolgen kan hebben.
Toch is dit bijten niet per definitie een vorm van agressie. Bij koppeltjes is het aanraken met de snavels zelfs een bewijs van
liefde. Parkieten voeren elkaar en ze verzorgen met hun snavels het verenkleed van hun partner en/of soortgenoten.
Parkieten communiceren met elkaar via subtiele lichaamstaal. Klapwieken in de kooi is meestal niet bedoeld als sportieve oefening. Je gevederde vriend wil hoogstwaarschijnlijk graag aandacht. Laat je parkiet misschien één of beide vleugels hangen? Misschien doet hij dit om na zijn badje zijn veren te drogen of ter verkoeling als het erg warm is. Helaas is het is ook mogelijk dat hij ziek is. In dit geval kun je het beste een dierenarts raadplegen. Wie zijn parkiet goed wil leren kennen en begrijpen hoeft hem niet persé de menselijke taal te leren. Als u uw kromsnavel (s) goed in de gaten houdt en zelf een beetje "parkiets" leert praten komt al een heel eind!
Bronvermelding:
"Zo begrijp je jouw parkiet beter"
maandblad "Hart voor dieren", met dank aan Anita en Marisa!
Fotografie:
Kim De Keirsmaeker / België
